Γιάννης Αλιγιζάκης
Κυνηγώ γιατί είμαι ελεύθερος
Συνέντευξη στην Ειρήνη Φ. Κουτσαύτη
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελεύθερος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ τχ. 30, στις 2/6/2010
[ Στα επόμενα 2 τεύχη το περιοδικό δημοσίευσε αποσπάσματα από το βιβλίο ]
Συχνά ακούμε τις κυνηγετικές εμπειρίες και τις ιστορίες που λέγονται ανάμεσα σε κυνηγούς, όταν έχουν κάνει μια καλή εξόρμηση ή όταν έχουν γυρίσει κουρασμένοι και καταλασπωμένοι. Τι να λέει, άραγε, ένας χειρουργός ορθοπαιδικός και 35 χρόνια κυνηγός όταν επιστρέφει στο σπίτι του και τι ήταν αυτό που τον έσπρωξε στη συγγραφή ενός βιβλίου για την μπεκάτσα;
Ο γιατρός Γιάννης Αλιγιζάκης είναι ένας ρομαντικός κυνηγός. Μιλά με πάθος για το κυνήγι, τα σκυλιά και όταν σου μιλά για την πατροπαράδοτη δραστηριότητα σε κοιτά στην ευθεία μέσα στα μάτια. Ξέρει καλά πως για να διαφυλαχτεί το κυνήγι σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς χρειάζεται ορθή διαχείριση απ' όλους. Ίσως κι αυτός να ήταν ο λόγος που η μεγάλη του αγάπη έγινε βιβλίο και οι τεχνικές του για την μπεκάτσα μεταμορφώθηκαν σε ένα χρήσιμο οδηγό για κάθε κυνηγό με τον τίτλο «Μπεκάτσα: Το κυνήγι της βασίλισσας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φαρφουλάς.
Πότε ξεκινήσατε τα κυνηγετικά σας περπατήματα;
Ούτε που θυμάμαι! Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως η πρώτη άδεια που έβγαλα ήταν το 1979-'80. Όταν ήμουν μικρότερος κυνηγούσα με τον πατέρα και τους θείους μου στα Σφακιά απ' όπου και κατάγομαι. Ο πατέρας μου ήταν ουσιαστικά ο πρώτος δάσκαλος, εκείνος που με «πότισε» με τις εμπειρίες του και έγινα κι εγώ κυνηγός. Ήταν τόσο το πάθος και η αγάπη του για το κυνήγι που μέσα στο βιβλίο μου περιγράφω και εμπειρίες αλλά και τα συμπεράσματα που εκείνος είχε βγάλει.
Κυνηγούσατε ανέκαθεν την μπεκάτσα;
Στην Κρήτη κυνηγούσαμε περισσότερο πέρδικα, λόγω της πληθώρας της. Τα τελευταία 10 χρόνια κυνηγώ μπεκάτσα, γιατί η πέρδικα έχει μεν ελαττωθεί αλλά και γιατί σιγά σιγά μεγαλώνοντας νιώθω ότι ψηλώνουν και τα βουνά! Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η μπεκάτσα είναι εύκολη. Αντιθέτως, αν κυνηγάς συστηματικά αυτό το θήραμα είναι πολύ κοπιαστικό, γιατί μπαίνεις σε δύσκολα και δύσβατα μέρη με μεγάλες κλίσεις. Αρκεί να σου πω ότι για να κάνεις ένα αποδοτικό, σε σηκώματα πουλιών, κυνήγι μπορεί να περπατάς από το πρωί έως και το μεσημέρι. Ειδικά αν το πουλί είναι για καιρό στο χώρο του έχει πονηρέψει και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το ανακαλύψεις.
Πώς κρίνετε τη φετινή κυνηγετική σεζόν;
Ήταν δύσκολη χρονιά. Είδαμε φοβερά πράγματα, μιας και οι μπεκάτσες περπατούσαν πάρα πολύ. Σηκώναμε τρεις φορές το θήραμα για να καταφέρουμε να το μπλοκάρουμε! Στο τέλος την κλείναμε εμείς, γιατί κάθε φορά που τη φέρμαραν τα σκυλιά δεν σηκωνόταν αλλά περπατούσε μέσα στο πυκνό για 150 μέτρα και δώσ' του ξανά από την αρχή. Θυμάμαι μια φορά που στο τέλος είπα στο συγκυνηγό μου: «Αποστόλη, τρέχα κλείσ' την γιατί θα μας ξαναφύγει!». Μα να σε πηγαίνει μια μπεκάτσα ένα χιλιόμετρο μακριά από την αρχική φέρμα;
Ποια είναι η ιδανική ψυχοσύνθεση εκείνου που θέλει να κυνηγήσει μπεκάτσα;
Στο κυνήγι της μπεκάτσας, αν έχεις καλό σκύλο, δεν έχεις δικαίωμα να εκνευριστείς. Πρέπει να είσαι ήρεμος για να είσαι αποτελεσματικός. Η ηρεμία χάνεται συνήθως με δύο παράγοντες: Πρώτον ένα κακό ή άμαθο σκυλί που μπορεί να μη φερμάρει σωστά, να την ξεσηκώσει άγαρμπα ή την ώρα που δεν περιμένεις εσύ (το σκυλί φυσικά δεν ευθύνεται σε περίπτωση που το έχουμε χαλάσει εμείς ή απλώς είναι κουρασμένο). Ο επόμενος παράγοντας είναι ο κακός σύντροφος που θα χαλάσει την τουφεκιά, δεν θα έρθει σωστά, θα μπερδέψει το δρόμο ή θα τα παρατήσει τη στιγμή που δεν πρέπει. Η μπεκάτσα έχει τις πονηριές της, τις τεχνικές και τη σοφία της. Ένα τέτοιο θήραμα απαιτεί το σεβασμό και την ηρεμία του κυνηγού της και όχι τον εκνευρισμό.
Με τι σκυλί κυνηγάτε;
Με Κούρτσχααρ τα τελευταία 35 χρόνια. Υπάρχει μάλιστα μια «φήμη» ότι το συγκεκριμένο σκυλί είναι ιδιαίτερα σκληροτράχηλο ως χαρακτήρας. Μετά τα τόσα χρόνια που κυνηγώ μ' αυτά τα σκυλιά μπορώ να πω ότι είναι από τους πιο μαλακούς χαρακτήρες. Τα πρώτα σκυλιά, τη δεκαετία του '80, που ήρθαν στην Ελλάδα, ήταν καθαρά γερμανικής προέλευσης και εκπαίδευσης. Ηταν λάτρεις του τριχωτού και όντως ήθελαν ένα ειδικό χειρισμό και κοντρολάρισμα στο κυνήγι τους. Φυσικά ήταν άριστα σκυλιά και πολύ καλές μύτες.
Πώς δικαιολογείτε την κυριαρχία του Σέτερ στο φτερωτό;
Νομίζω πως η δεκαετία του '80 ήταν καθοριστική σ' αυτό το θήραμα, γιατί τα Σέτερ είναι πιο μαλακά σκυλιά σε σχέση με άλλες φυλές. Επίσης, γενεαλογικά, και σ' ό,τι αφορά τις σειρές που βγαίνουν στο εξωτερικό, τα ζώα ήταν πιο ήπια. Επίσης άλλος ένας λόγος που επικράτησαν τα Σέτερ είναι το χρώμα τους. Μέσα στο δάσος αυτά τα σκυλιά φαίνονται. Πλέον, όμως, αυτό ξεπεράστηκε. Το Κούρτσχααρ που έχω πια όλα τα «ένσημά» μου, είναι το σκυλί για όλες τις καταστάσεις.
Κάνετε δικές σας γέννες με Κούρτσχααρ;
Όχι και αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα είναι ταλαιπωρία, αλλά κυρίως δεν ξέρω πού θα πάνε τα κουτάβια και κατά πόσον θα τα φροντίζουν αυτοί που θα τα πάρουν. Θα τα εκτιμήσουν όπως τα έχω εκτιμήσει εγώ ή θα τα παραμελήσουν; Ακούγεται λιγάκι εγωιστικό αυτό που λέω αλλά η πείρα μου πια μετράει 35 χρόνια. Πηγαίνω εγώ ο ίδιος στους Ιταλούς εκτροφείς και παίρνω τα σκυλιά μου. Τα τελευταία 10-12 χρόνια επιλέγω κάποια ήσυχα και γρήγορα ζώα. Έχω σκυλιά που πηγαίνουν στο βουνό και νομίζεις ότι βλέπεις ζαρκάδι να τρέχει. Το κάθε σκυλί μαζί με το ταξίδι μπορεί να μου κοστίσει έως και 3.000€. Είναι δυνατόν να κάνω μια γέννα και να μην ξέρω πού θα καταλήξουν τα κουτάβια;
Θεωρείτε την ερώτηση περί «αγαπημένου θηράματος» σωστή ή λάθος;
Νομίζω ότι είναι άτοπη, μιας και όλα τα θηράματα είναι αγαπημένα για έναν κυνηγό. Το κυνήγι είναι από τη φύση του υπέροχο. Προσωπικά μ' αρέσει πάρα πολύ το μπεκατσίνι, γιατί εκεί βλέπω την αξία του σκύλου. Αν βρω ένα σύντροφο ικανό σ' αυτό το θήραμα, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για έναν πανέξυπνο και ικανότατο σκύλο. Πρέπει να φερμάρει από πολύ μακριά, ώστε να μην αγριέψει το μπεκατσίνι.
Ποιο είναι το θήραμα που δεν θα κυνηγούσατε ποτέ;
Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω με έμμεσο τρόπο: Κάποτε, σε ένα κυνήγι μου στην Ξάνθη γνώρισα έναν Ελληνοκαναδό. Εκείνος μου είπε ότι όταν θηρεύσεις ένα τρυγόνι, το ταίρι του δεν ξαναγίνεται ποτέ ζευγάρι με κάποιο άλλο. Όταν επέστρεψα στο γραφείο μου το έψαξα και όταν διάβασα ότι ο Ελληνοκαναδός είχε δίκιο, συγκλονίστηκα και δεν ξανακυνήγησα τρυγόνια.
Είστε υπέρ ή κατά του καρτεριού;
Είμαι κατά, για όποιο είδος φτερωτού κι αν μιλάμε. Θεωρώ αυτό τον τρόπο κυνηγιού εγκληματικό. Με αυτόν τον τρόπο μιλάμε για ένα επαγγελματικό κυνήγι που βοηθά τις μαζικές καταναλώσεις των φυσιγγίων. Για μένα όμως αυτό δεν είναι κυνήγι, αλλά σκοποβολή.
Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο για την μπεκάτσα;
Γιατί πιστεύω ότι η μπεκάτσα ως θήραμα έχει τόσο περίεργη συμπεριφορά όσον αφορά τη μετανάστευση, τον τόπο που θα κάτσει, πόσες μέρες θα μείνει και για ποιο λόγο θα διαλέξει το συγκεκριμένο υψόμετρο και άλλα πολλά που αν τα καλοψάξεις σε ξετρελαίνουν! Να πω την αλήθεια... δεν νομίζω ότι θα μπορέσει ποτέ κανένας να ανακαλύψει όλα τα μυστικά της. Το προσπάθησα! Αρκεί να σου πω ότι για τα 4 χρόνια που έκανα την έρευνα για την μπεκάτσα είχα μαζί μου ένα πολυόργανο που έφερα από τον Καναδά που είχε υγρόμετρο και θερμόμετρο εδάφους. Καθόμουν λοιπόν και μετρούσα την υγρασία και τη θερμοκρασία σε κάθε μέρος που σήκωνα μια μπεκάτσα για να μπορέσω να βγάλω ένα λογικό συμπέρασμα. Ε, λοιπόν, άκρη δεν έβγαλα!
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γραφτεί ένα τόσο πυκνογραμμένο κυνηγετικό βιβλίο;
Δούλεψα περίπου. 4 χρόνια σε χειρόγραφα. Συνέχεια διόρθωνα, έσβηνα και έγραφα μέχρι που είπα πως αν αλλάξω έστω και μια λέξη θα υποπέσω σε λάθη. Δυσκολεύτηκα πραγματικά να το «μαζέψω», γιατί δεν ήθελα να φτιάξω ένα αφηγηματικό βιβλίο αλλά ένα τεχνικό και χρηστικό οδηγό γι' αυτό το είδος, με βάση την ερευνά μου. Δεν με ενδιέφερε να γράψω ιστορίες. Έχω όμως πολλές και σκέφτομαι μάλιστα κάποια στιγμή να τις εκδώσω.
Σας βοήθησε κάποιος στην απόφασή σας να γράφετε;
Όχι. Ήταν δική μου σκέψη. Για χρόνια ήταν ένα κρυφό όνειρο.
Οι ασθενείς ξέρουν ότι είστε κυνηγός;
Μόνο το ξέρουν; Όταν λείπω βάζω ένα καρτελάκι που λέει: «Ο γιατρός λείπει σε συνέδριο». Επιστρέφοντας, οι γνώστες πάντα με ρωτούν: «Γιατρέ, πώς πήγε το συνέδριο; Βρήκες τίποτα;». Εδώ που τα λέμε έχω πάει σε 30 συνέδρια μέχρι στιγμής στην καριέρα μου. Πρέπει, βλέπεις, να είμαι ενημερωμένος σε ό,τι αφορά τον κλάδο μου.
Η οικογένεια δέχεται το ρόλο σας ως κυνηγό;
Η γυναίκα μου είναι συγκαταβατικός άνθρωπος και δεν έχει αρνηθεί ποτέ το κυνήγι. Οι κόρες μου πάλι έμαθαν το κυνήγι μέσα από μένα. Και οι τρεις γυναίκες μου ξέρουν τις απόψεις μου.
Θα τις μοιραστείτε μαζί μας;
Από τα πρώτα χρόνια που κυνήγησα πιστεύω ότι η φύση θέλει διαχείριση. Το ότι το κυνήγι στην Ελλάδα είναι απεμπολημένο από την Πολιτεία, αυτό είναι ένα κοινό μυστικό. Το ότι αντιμετωπίζεται πρόχειρα, κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή επίσημα βγαίνουν 250.000 άδειες (και ανεπίσημα ούτε εγώ δεν ξέρω) όλοι το ξέρουμε. Ότι τα κυνηγετικά περιοδικά είναι γεμάτα από καταγγελίες πολλών ειδών κι αυτό το ξέρουμε. Όλα όμως τα ζητήματα είναι θέματα πολιτικής διαχείρισης. Ο καθένας μετά τη λειτουργία λαμβάνει το αντίδωρο. Έτσι κι ο λαός μας αυτή τη στιγμή πληρώνει το αντίδωρο για τις πράξεις του.
Έχουμε όμως την ψήφο μας κάθε 4 χρόνια;
Όχι μόνο. Ο λαός συμμετέχει κάθε μέρα…
Επιλέξατε να έχετε ένα ανεξάρτητο ιατρείο. Για ποιο λόγο;
Γιατί ήθελα να κυνηγώ και για να κυνηγώ χρειάζομαι ελεύθερο χρόνο. Αυτή είναι η έννοια της απόλυτης ελευθερίας για τον καθένα, όπως έχει πει ο Πλάτωνας και ο Νίτσε. Ο άνθρωπος που δεν έχει ελεύθερα τα 2/3 της ημέρας του ζει στη σκλαβιά Εγώ είμαι γεννημένος κυνηγός και όχι σκλάβος.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Άρθρο από το Έθνος Κυνήγι
Ένα βιβλίο για τη «βασίλισσα»
Φίλος καλός από τα παλιά ο γιατρός Γιάννης Αλιγιζάκης, έκανε τελικά πραγματικότητα ένα όνειρο που είχε από παλιά. Εγραψε ένα βιβλίο αφιερωμένο στην... αγαπημένη του, που χρόνια τώρα τόσες συγκινήσεις του προσφέρει στα δάση και στα ρουμάνια της χώρας μας. «Το κυνήγι της βασίλισσας» είναι ο τίτλος του και βασίζεται στη μακροχρόνια εμπειρία του συγγραφέα, καθώς και στη διεθνή βιβλιογραφία.
Δίνοντας έμφαση στην αναζήτηση της μπεκάτσας μέσα στις ιδιόμορφες συνθήκες της ελληνικής γης, το βιβλίο συνοδεύεται από χάρτες, πίνακες και έγχρωμο φωτογραφικό υλικό. «Η φύση δεν είναι για ξόδεμα» προειδοποιεί από τον πρόλογό του κιόλας ο Γ. Αλιγιζάκης...
Το βιβλίο τυπώθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ».
